در روز شنبه بیست و هشتم سپتامبر کنفرانس کارگری گوتنبرگ که بدعوت کانون کارگران شهرک پارتیله »انجمن کار پداگوژیک» صورت گرفته بود برگزار گردید. افراد و جمعهای مختلف کارگری از شهرهای گوتنبرگ ِ استکهلم ـ نورشوپینگ ـ مالمو در این نشست شرکت کردند. کنفرانس با معرفی برنامه روز آغاز شد. سپس گروه برگزار کننده کنفرانس یعنی جمعی از کانون کارگری پارتیله به ارائه تجارب و درسهای مبارزه جاری کارگرانِ و مکانیسم های متعددی که در پس شکل گیری یک مبارزه متحد کارگری قرار دارند پرداخت.
ایرج اشکال و شیوه های مبارزه در مراحل مختلف حرکت هفت ساله جاریِ را جمبعندی کرد. وی مرحله اول مبارزه را دوران تفرق کارگری و تسلط شیوه های مدیریت و تلاشهای پراکنده کارگری برای بهبود شرایط کار نامید. او موانع معینی که در این مرحله در مقابل شیوه های مبارزه و اتحاد کارگری وجود داشت را برشمرد. سپس مرحله دوم مبارزه کارگری یعنی زمانی است که پیشروان کارگری بعنوان معتمدین و سخنگویان حرکت جمعی ظهور میکنند را تبیین کرد. به گفته وی در این مرحله است که حرکت اعتراضی حالتی متشکل تر و متحدتر میابد. کارگران در این فاز از مبارزه خود قادر به ایجاد جمعهای نسبتا پایدار در میان خود میگردند و گفتگوهایشان را حول خواستهای مشترک متمرکز میکنند. عموما خواستهای مشترک یک حرکت اعتراضی در این فاز است که تبدیل به محور اتحاد میگردد. و این در زمانی است که حرکت حالت دفاعی حول یک خواست موضعی جهت متوقف کردن کارفرما را ندارد. راههای بهبود شرایط کار و پیشبرد خواستهای تعرضی عموما از همین گفتگوها سربلند میکند و در مورد تجربه جنبش اعتراضی پارتبله نیز چنین بود. محل و حوزه گفتگوها در این مرحله کماکان فضاهای غیر رسمی محیط کار و یا خارج از محیط کار بوده است. یعنی هنوز جلسات رسمی محل کار که در ان نمایندگان کارفرما هم حضور دارند بیانگر خواست اساسی حرکت نیست. چنین چیزی نیاز به تغییر توازن قوا در محیط کار دارد. در جنبش سازمانیافته پارتیله نقش معتمدین کارگری در این فاز از مبارزه پررنگ تر بود و جمعهای متشکل شکل گرفت. مرحله سوم مبارزه زمانی است که حرکت به فاز سازمانیابی رسیده است. رهبری جمعی از مجرای معتمدین همکان تثبیت شده و جمعهای معینی وظایفی را بعهده گرفته و مکانیسم و ساختار ی مبتنی بر توافقات جمعی حول شناخت و اعتماد برقرار شده است. در این مرحله سطح تشکل و آگاهی با مراحل قبل تفاوت دارد. تجارب گامهای پیشین به اتحادی محکمتر و تشکل‌یابی بهتری انجامیده. در مورد خاص پارتیله طالعه جمعی و حتی طرح دادن نشریه در محل کار در این دوره شکل گرفت. اما نیاز به گامهای دیگری برای کسب اعتماد بنفس جمعی داشت. محافلی برای شکستن موانع عملی به مطالعه و گفتگوی برنامه ریزی شده پرداختند. حال دیگر چالش های مراحل پیشین به کارگران اموخته بود که تا سرحد ممکن موانع موجود در قبال اتحاد جمعی را کنار زنند و صف مستحکمی برای تحمیل عقب نشینی به خریداران نیروی کار را سازمان دهند. حوزه گفتگوی کارگری در مرحله دوم بتدریج از نشستهای محفلی به تسلط اکثریت به موضوعات جلسات عمومی محیط کار منتقل و تبدیل حوزه اصلی گفتمان محل کار در فاز سوم شد.
در مرحله اول هدف عبور از موانع تفرق و بهبود شرایط کار بود. در مرحله دوم دستیابی به اتحاد و تحمیل خواستهای مهمتر به کارفرما و در مرحله سوم تلاش برای خواستهای اصلی تر و بدست آوردن اختیارات بیشتر و تحمیل کنترل کارگری و حتی خنثی شدن قدرت کارفرما و مدیریت در محیط کار بود. ایرج گفت که به باور وی هر اعتراض جمعی سازمانیافته کارگری به تناسب ویژگیهاییش از چنین مراحلی عبور میکند. و تاکید کرد که مکانیسم مبارزات محل کار چنین است که نارضایتی از مطرح ترین و اصلی ترین معضل شرایط کاری آغاز شده و در هر گام شکل عالی تری میگیرد. این روند در دنیایی که دولت خود مبدل به بزرگترین کارفرما شده به سرعت گرایش به سیاسی شدن و یا تقابل سیاسی با قدرت محلی دارد. جنبش اعتراضی کارگران پارتیله نمونه آن است.
آتبین نیز در توضیح مکانیسم یاد شده به نقش سازمانیابی تدریجی مبارزه و انتخاب شدن او بعنوان نماینده کاگران پرداخت. به گفته وی با شکل گیری اتحاد یک پارجه و انتخاب او بعنوان نماینده کارگران جنبش اعتراضی وارد مرحله نوینی شد. او روشهای بکارگرفته شده برای سوق دادن گفتگوهای همکارانش را بسوی خواستهای مشخص تا سرحد یک چارچوب که همه کارکنان گرد آن متحد شدند را برشمرد. این گفتگوها بناچار بصورت حرکتها و خواسته هایی در جلسات یا نشستها تجلی مییافتند. آتبین وجود فرهنگ سکوت در محیط کار جامعه سوئد و نفوذ عمیق مدیریت و کارفرما در مدل سازمان اجتماعی کار را یکی از موانع مهم در راه اتحاد و مبارزه کارگری دانست. او با توضیح نقش مخرب اتحادیه کارگری به تشریح شرایطی پرداخت که به لاجرم و برای غلبه بر تفرقه به خواست عمومی کارکنان برای پذیرش نقش نماینده و عضو اتحادیه تن داد. این اما راه را برای خنثی کردن نقش مخرب اتحادیه کارگری و همچنین گشودن راه برای سازمانیابی کارگران جهت عمل مستقیم و مستقل جمعی گشود. وی همچنین روشهای کارفرما برای خرید یا سرکوب فعالین جنبش اعتراضی و شیوه مقاومت سازمانیافته در مقابل مدیریت و قدرت سیاسی محلی را نیز تشریح کرد.
لیندا کروزینگر به توضیح چگونگی سازمانیابی مبارزه کارگری و تلاش برای گسترش این مبارزه از محل کار به محل های دیگر و حتی سطح جامعه پرداخت. لینا آسپلوند نیز به تشریح اوضاع محیط کار در بعد از تهاجم کارفرما و چگونگی عقب نشینی کارگران بعد از تهاجم قدرت محلی پرداخت.
سخنان ایرج و آتبین و همکارانش حول درسهای مبارزه کارگری با استقبال بی نظیر فعالین جنبش کارگری سوئد که در کنفرانس حاضر بودند قرار گرفت.
در بخش بعدی کنفرانس شرکت کنندگان به تبادل نظر حول درسهای و تجارب متفاوت پرداخته و نظرات خود را بیان کردند. یکی از فعالین و سازماندهندگان مبارزات صنایع ولو ضمن بیان تجارب خود گفت که آنچه محافل سیاسی و یا دیگر ناظران از مبارزات جمعی کارگری میدانند تنها شکل آخر یعنی مرحله تقابل حرکت سازمانیافته کارگری با مدیریت است. اما حول مکانیسم های ماقبل از این تقابل شناخت یا گفتمانی وجود ندارد. به همین دلیل نیز وی درسهای جنبش اعتراضی کارکنان پارتیله را با اهمیت خواند. شرکت کنندگان از بخشها و شهرهای دیگر نیز هریک بر توضیح تجارب خود پرداختند. بخش بعدی کنفرانس بصورت ورک شاپ و بحث گروهی حول جشم اندازهای کارگری بود. در این زمینه مباحثی حول دستیابی چشم اندازهای نوین جهت پیشروی مبارزه طبقاتی بیان گردید که قرار شد در کنفرانس های بعدی پیگیری گردد.