در روز اول ماه مه ۱۸۸۶ هزاران کارگران شیکاگو برای خواست هشت ساعت کار دست به اعتراض زدند. این اعتراضات که در تداوم مبارزات کارگران شهرها و کشورهای دیگر صورت گرفته بود، در آن روز با اعتصاب و تظاهرات خیابانی همراه گشت. سرمایه‌داران و دسته‌های مزدور، با تهاجم به صف متحد کارگران، در روز سوم اعتراضات، سه تن از آنان را به قتل رساندند. فردای آن روز، کارگران در اعتراض به این کشتار، دست به تجمع و تظاهرات دیگری زدند. اما این تظاهرات نیز آماج تهاجم و دسیسه سازی قرار گرفت. سپس نیز لباس شخصی های دستگاه امنیتی با ایجاد اغتشاش و زخمی کردن تعدادی پلیس، زمینه پرونده سازی برای کارگران مبارز را فراهم ساختند. مدتی بعد، هشت تن از کارگران مبارز دستگیر شده و بعد از محاکمه، محکوم به اعدام شدند. اینچنین بود که سه سال بعد، یعنی در سال ۱۸۸۹، بین‌الملل سوسیالیستی کارگران در نشست خود در پاریس، روز اول ماه مه را، بیاد مبارزه خونین کارگران شیکاگو و به عنوان روز گرامیداشت همبستگی جهانی طبقه کارگر برگزید. از آن پس، هر ساله در چنین روزی، کارگران سراسر جهان دست به نمایش همبستگی و قدرت طبقاتی خود میزنند.
تظاهرات و اعتصابات روزهای ماه مه کارگران شیکاگو، اوج یک مبارزه طولانی مدت کارگران کشورهای متعدد بود. تداوم مبارزهای که همواره، حتی در روزهای بظاهر عادی و آرام محل کار، در اشکالی محدود و بصورت غیر رسمی جریان دارد. از کم کاری پنهان و مقاومت اعلام نشده جمعی در مقابل شدت استثمار تا همفکری جمعی برای اقدامات اعتراضی مشترک، از طومار نویسی تا تجمع یا اعتصاب در محل کار و سرانجام کشانده شدن این مبارزه به خیابانها و میادین شهرها، هریک مرحله‌ای از این مبارزه دائمی را به نمایش میگذارند. همین مراحل و اشکال متنوع مبارزه جمعی است که بذر آگاهی و اتحاد طبقاتی را میان همکاران ما می‌پاشد. و باز هم همین مبارزه دایمی است که در هر مرحله از رشد خود، فرهنگ سازمانگری متکی بر خرد جمعی را به جزئی از زندگی اجتماعی ما کارگران بدل میسازد.
اول ماه مه، روز گرامیداشت این فرهنگ خلاق و همیشه زنده طبقه ما است. فرهنگی که ورای مرزهای قومی، کشوری و جنسی، در هر مبارزه کارگری ابراز وجود میکند. از نبرد کموناردهای پاریس و مبارازات کارگران شیکاگو تا امواج اعتراضات کارگری روسیه و موج انقلاب جهانی در کشورهای اروپایی و انقلاب اسپانیا، از اعتراضات کنونی مراکز کار کشورهای اروپایی تا قدرت‌نمایی کارگران هفت تپه و فولاد اهواز ، همه و همه، برگ‌های درخشان این فرهنگ مبارزاتی و خلاق طبقه ما است. اول ماه مه، سنبل این فرهنگ تمدن ساز و این نبرد بی وقفه طبقاتی است. نبردی که در آن، ما کارگران نه رخت جنگ به تن داریم و نه جنگ افزاری در دست. سلاح ما در این نبرد، قدرت جمعی و تشکل یابی ما است. نبردی که در یک سوی آن خیل عظیم بردگان‌مزدی و بی‌مزد کار خانگی ایستاده اند و در سوی دیگر، استثمارگران و تمام دستگاه سیاسی نظامی دولت سرمایه‌داری.
اول ماه مه، نه روز جشن تقدس رنج و استثمار است و نه روز کارناوال سیاسی احزاب قدرت طلب. اول ماه مه، نه روز بازارگرمی تولیدات کالاهای ایدئولوژیک است و نه روز تزئین ویترین دکان‌های سوداگران سیاست. اول ماه مه روز گرامیداشت مبارزه دائمی طبقه ما است. مبارزهای که محصول شرایط مادی زندگی ما در نظام بردگی مزدی است. مبارزهای که به عنوان یک جدال دائمی میان دو طبقه اصلی جامعه ، فقط منشاء تحول و تکامل جامعه نیست. بلکه عامل تشدید بحران و تشتت میان جناح‌ها و دول طبقه حاکم نیز میباشد. بحرانی که دیگر همانند دوران گذشته، از طریق مکانیسم درونی این نظام، سپری نگشته و دخالتگری سیاسی قدرتهای سرمایه‌داری برای تسخیر بازارهای جدید و تقسیم مجدد این بازارها را به همراه آورده است.
پاسخ طبقه حاکم و دول آن به این بحران، سرکوب مبارزات کارگری و شعله‌ور ساختن جنگ‌های منطقه‌ای و جهانی است. سرمایه‌داری در بحران، امروز دیگر، فقط متکی به تداوم اسارت و بردگی مزدی طبقه ما نیست. این نظام برای تضمین سود و بقاء خود، هستی بشر و کل محیط زیست کره خاکی را به گروگان گرفته است. این نظام دیگر هیچ آلترناتیو و امکان انتخابی در مقابل دیگر اقشار جامعه باقی نگذاشته است. اکثریت عظیم بشری در جهان امروز، برای رهایی از چنگال مرگبار سرمایه، راهی جز ایستادن در کنار ما کارگران در این جنگ طبقاتی ندارد. اکنون، بحران سرمایه‌داری، با رویارویی دو قطب قدرت غرب و شرق در جنگ اوکراین، کره خاکی را تا یک قدمی یک فاجعه اتمی رانده است. بدین سان، بشر امروز، بار دیگر در مقابل دوراهی سوسیالیسم یا تباهی کل هستی، ناگزیر به انتخاب خواهد شد. امروز، اگرچه تمامی احزاب و جنبش‌های سیاسی دیگر اقشار اجتماع، در یکی از دوقطب این جنگ، یعنی نئوفاشیسم غربی و ناسیونالیسم عظمت طلب روسی ایستاده‌اند، اما، طبقه ما، باز هم به حکم شرایط عینی خود، ناگزیر خواهد بود تا با تشدید جنگ طبقاتی، علیه هردو سوی این صف‌آرایی بایستد. روز اول ماه مه، نماد این استقلال طبقه ما در کشاکش ارتجاعی میان جناح‌های طبقه حاکم نیز میباشد. زنده باد اول ماه، نماد قدرت و همبستگی طبقاتی کارگران!
اول ماه مه ۲۰۲۲
تشکیلات کارگران انترناسیونالیست
نسخه پی دی اف اعلامیه اول ماه مه