مبارزه کارگران هفت تپه همچنان ادامه دارد. سندیکای کارگران هفت تپه در مقابل فشارهای کمرشکن دستگاه امنیتی و عناصر خودفروخته، همچنان پابرجا ایستاده است. هر کارگر مبارزی میداند که وجود همکارانی که بدل به صدای جمع شده و صف آنان را متحد میسازند، چه نقش تعیین کننده‌ای در تداوم مبارزه کارگری دارد. اقدامات رذیلانه دستگاه امنیتی، تنها یک وجه این فشارها بر کارگران است. بدتر از آن، پنجه کثیف کارفرما بر گلوی کارگران و تفرقه‌افکنی‌هایی است که بطور روزانه ادامه دارد. تطمیع عناصر ساشکار و تنبیه کارگران مبارز و عدالتخواه با هدف ایجاد تفرقه در صف متحد کارگری صورت میگیرد. اقداماتی که بعد از دستگیری اسماعیل بخشی به اوج خود رسید.
کارگران هفت تپه نشان داده‌اند که برغم تفرقه پراکنی ها دست از اعتراض بر نمیدارند. فرقی نمیکند که این اعتراضات بر سر حقوق عقب افتاده باشد و یا اعمال فشار به‌کارگران از طریق کاهش ساعات اضافه کاری. تداوم مبارزه کارگران هفت تپه در شرایطی جریان دارد که این مبارزه، بدلیل رشد کیفی خود، بدل به مبارزه‌ای سیاسی شده است. ابزار های کارفرما برای مواجهه و مقابله با این مبارزه نیز، کاملاً سیاسی است. از به گروگان گرفتن نماینده کارگران و اتهامات امنیتی تا پرونده سازی برای همکارانی که بدل به صدای رسای جمع میشوند، اقداماتی هستند سیاسی و امنیتی. این روند همچنان ادامه دارد. کارگران نیز میدانند که چگونه اشکال اعتراض و مقاومت خود را متناسب با شرایط تغییر دهند. آنان نیز با اتکا به نیروی همبسته خود، با دست زدن به کم کاری آشکار و اعتصابات موضعی در این یا آن قسمت از محیط کار، دستان پر توان خود را بر گلوی سرمایه گذاشته و شریان سود را مسدود یا محدود میکنند.
اوجگیری مجدد این اعتراضات، موجب افزایش فشارهای امنیتی و پرونده سازی‌های بیشتری شده و کارگران نیز در مقابل خواستا توقف پرونده سازی‌ها و فشارهای امنیتی شده اند.
تجارب اخیر نشان داده است که عدم درس آموزی از اشتباهات کوچک معتمدین کارگری میتواند راه را بروی روش‌های تفرقه افکنانه مافیای سرمایه‌داری و تشکل‌های موازی آن باز کند. نکته دیگر به انحراف کشیده شدن مبارزه کارگری توسط دوستان نادان و احزاب فردگرا و منزلت‌طلب است. نمونه اخیر آن، سوق دادن فعالیت سازمانگرانه کارگران به سمت دیپلماسی سیاست‌بازانه و فعالیت رسانه‌ای و کم بها دادن به تداوم اتحاد عمومی برای عمل مستقیم و مشترک است.
هیاهوی رسانه‌ای و لابیگری سیاسی که احزاب نخبه‌گرا و منزلت طلب و رهبران خودبرگزیده پیشه کرده‌اند، جز خاک پاشیدن به چشم کارگران هیچ دستاوردی برای مبارزه کارگری ندارد. کارگران مبارز نباید نامه پراکنی به نهادهای کارگری سرمایه‌داری جهانی و راه انداختن طومارها در دنیای مجازی را با طومار نویسی کارگری که کارکرد مهمی برای اتحاد کارگری دارد یکسان تلقی کنند. یک طومار نویسی کارگری یا تدوین نامه سرگشاده، نیازمند بحث جمعی و شبانه روزی معتمدین با همه همکاران، جلب نظر آنان حول محتوای آنچه به نگارش در می‌اید و اتحاد همگانی حول چنین کاری است. این کار اغلب در مرحله معینی از مبارزه جمعی محیط کار، یک گام ضروری برای وارد شدن به فاز بعدی اعتراضات است. اقدامی مشترکی مانند تجمع، اعتراض و اعتصاب و بويژه کشاندن مبارزه جمعی به خارج از محیط کار مستلزم ماهها و ماهها حرکت جمعی و تلاش شبانه روزی محافل و همکارانی است که شبکه ها و جمع‌ها را در قسمتهای مختلف کار به هم پیوند میدهند. فعالیتهای سیاسیون و فعالین مجازی در نامه پراکنی به نهادهای بین آلمللی و پارلمانها، اما ریشه در مکانیسم، خواستها و اهدافی دارند که بکلی با سنت مبارزه کارگری بیگانه است.
تجارب ماههای اخیر نشان میدهد که ناین گونه نامه پراکنی سیاسیون حرفه‌ای به نهادهای کارگری و حقوق بشری هیچ نقش و تاثیری بر شرایط مبارزاتی کارگران نداشته و تنها در خدمت دکانداری سیاسی ان فرقه ها قرار دارد.
اکنون پرونده اسماعیل بخشی، علی نجاتی و تعدادی از حامیان جنبش کارگری به دادگاه انقلاب تهران ارسال شده است. همزمان با این واقعه، توده وسیعی از کارگران هفت تپه افزایش فشارهای کارفرما را بخوبی حس میکنند. چنین شرایطی در عین حال فرصتی است تا معتمدین کارگری خواستهای اصلی روز را به خواست توقف فشارهای امنیتی و پرونده سازی ها گره زده و مانع تفرقه افکنی بیشتر امنیتی های کاران هفت تپه و باندهای سیاسی موازی کار گردند. تحقق این امر در گرو گام‌های سنجیده کارگران مبارزی است که نقش مهمی در تداوم مبارزه و مقاوت تاکنونی ایفا کرده‌اند.
در سوی دیگر نیز، کارگران بخشهای مختلف جامعه، با تداوم مبارزه و سازمانیابی خود، تدارک اعتراضات گسترده‌تری را می‌بینند. با سپری شدن فضای رعب فعلی و فروکش موج عوامفریبی از طرف احزاب راست و چپ در باره جنگ قریب‌الوقوع میان ایران و آمریکا، امواج اعتصابات و اعتراضات خیابانی براه می‌افتد. با درس آموزی از تجارب تاکنونی، برای درجه بالاتری از سازمانیابی کارگری آماده شویم.
۱۴ خرداد ۱۳۹۸
تشکیلات کارگران انترناسیونالیست