پیروزی نهایی مبارزه متشکل مجتمع های توانبخشی شهرک پارتیله در سوئد، در پی دو سال اعتراضات سازمان یافته، و محکومیت کارفرما و قدرت محلی در دادگاه عالی کار سوئد، موجب توجه گسترده محافل و گروههای کارگری به استراتژی موفقیت آمیز این مبارزه در عبور از موانع اتحادیه ای و دیگر نهادهای کنترل کننده گشت. بنا به قوانین قراردادهای جمعی سوئد؛ در صورت وجود مذاکره میان اتحادیه کارگری و کارفرما، هر گونه اعتراض از پایین ممنوع بوده و کارگران در صورت تجمع و دست زدن به اعتراض جمعی، بطور اتوماتیک شغل خود را از دست میدهند. این قانون یکی از ابزارهای اصلی دولت و اتحادیه های کارگری رسمی سوئد، ابزار اصلی سرکوب و مهار مبارزات کارگری است. نقشه عمل جمعی مبارزه متشکل کارگران مجمع توانبخشی کمون پارتیله، برای تداوم مبارزه و سیاسی شدن آن از طریق ارسال طومار و نامه سرگشاده افشاگرانه و زهرآگین آنان به قدرتمداران محلی، موجب اقدام حیرت انگیز آنان جهت حضور مدیر عامل پرسنل شهر در محل کار اخراج و تعلیق شغلی فوری رهبران این مبارزات، آتبین کیان و ایرج یکه روستا گشت. این اقدام بی سابقه که با نقض آشکار قوانین کار و اساسی سوئد صورت گرفته، با موجی از اعتراضات کارگری و اجتماعی مواجه گشت و اتفاقات مربوط به این اعتراضات، طی دو سال رسانه های شهری و کارگری سوئد پی گرفته میشد. ایرج و آتبین نیز به دلیل شهامت و ایستادگی بی نظیری که در این نبرد طولانی مدت از خود نشان داده بودند از طرف سازمان سراسری کارگران سوئد، سندیکالیست ها و کمیته همبستگی کارگران سوئد نائل به دریافت نشان سیویل کوراژ و جایزه اهدایی از کارگران به کارگران شده و در سمینارها و نشستهای متعددی در سراسری سوئد به بازگویی و توضیح روش های سازمانیابی کارگری پرداختند. بخشی از سخنرانی ایرج در تجمع بزرگ و چندهزار نفری کارگران در گوتنبرگ در روز اول ماه مه 2013، اختصاص به همین مبارزات داشت.
متن زیر ترجمه آزد متن این سخنرانی از زبان سوئدی به فارسی است. برای دیدن فایل تصویری این سخنرانی در صفحه قیس بوکی کانون نشر انترناسیونالیستی روی لینک زیر کلیک کنید>
دوستان، رفقا و همکاران مبارز!
خوشحالم که در این روز تاریخی چنین موقعیتی برایم پیش آمده تا با تجدید یاد و خاطره مبارزات عظیم طبقه خودمان، برایتان از تجارب و دستاوردهای مبارزه جمعی ما طی سالهای اخیر در کمون پارتیله بگویم.
پس از یکدوره طولانی مبارزه، ما توانستیم خودمان را در یک انجمن کارگری در محل کار, انجمن کار پداگوژیک, سازمان داده و نشریه مستقل خود را منتشر سازیم. ولی کارفرما و سیاستمداران از طریق سرکوب آشکار کوشیدند تا صدای ما را خاموش سازند. اما آنان روی یک مقاومت سازمانیافته کارگری که بتواند با سازماندهی اعتراضات در محل کار و کشاندن این اعتراضات به خیابانها و جلب حمایت سراسری در سوئد، حساب نکرده بودند. آنان تصور میکردند که میتوانند ما را با ایزوله کردن در محیط کار ساکت کنند.
آنچه سیاستمداران و روسا رویش حساب نکرده بودند, سازمانیافتگی کارگران وکارکنانی بود که قادر به تداوم مبارزه کارگری در میادین و خیابانهای شهر باشند. آنچه سیاستمداران و روسا رویش حساب نکرده بودند, آن کارگری بود که میتوانست در مرکز اصلی شهر بایستد و در باره حق آزادی بیان و نشر در محیط کار سخنرانی کند. آنچه سیاستمداران رویش حساب نکرده بودند, کارگرانی بودند که قادر شوند در یک همایش سازمان یافته در مجلس محلی شهر, صدای اعتراض خود را در پخش مستقیم برنامه رادیویی به گوش دیگران برسانند.
آنچه سیاستمداران و روسا رویش حساب نکرده بودند, شکل گیری یک جنبش حمایتی در دیگر محل های کار بود. و سرانجام, آنچه قدرتمداران رویش حساب نکرده بودند, بلند شدن صدای اعتراض ما در اول ماه مه امسال در این جمع بود.
قبل از هرچیز میخواهم از حمایت بیدریغی که طی دو ماه اخیر از حرکت اعتراضی ما شده تشکر کنم. حمایت شما اهمیت زیادی برای این جنبش داشته و از اینکه امکان سخنرانی در این روز به من داده شده سپاسگزارم.
تهاجم به سطح معیشت کارگران در سراسر دنیا تداوم دارد. این امر خود را در اخراجهای جمعی, استخدام ها و قراردادهای شغلی موقت و بی ثباتی بیش از حد زمان کار نشان میدهد.
همچنین حمله به وضعیت معیشت و زندگی گروههای بی دفاع جامعه جزئی از همین روند است. هیچ بخشی از طبقه کارگر از آماج این حملات در امان نیست. صرف نظر از اینکه کارگر در بخش عمومی شاغل است یا در بخش خصوصی و یا حتی بیکار باشد.
تفاوتی نیز ندارد که کارگر در کجای دنیا زندگی میکند. در یونان که بطور رسمی یک ورشکستی بدلیل بحران اقتصادی را میپذیرد, یا در جای چون سوئد که در آن سیاستمداران سخن از بهبود اوضاع میرانند.
صرف نظر از اینکه سیاستمداران و مطبوعات مزدبگیر چه میگویند, تهاجم به سطح معیشت طبقه کارگر وضع دردناکی گرفته است.
موج بی مهار برای شکار سود سرمایه, که از آن بنام بحران سرمایه داری یاد میشود, علت اصلی فلاکت انسانی در هیات فقر, جنگ و تخریب محیط زیست است. مقوله بحران سرمایه در عین حال موضوع بحث و مشاجره سیاست بازان بیکار نیز گشته است.
راست های افراطی اروپا در توضیح بحران سرمایه بدنبال قربانی در میان مسلمانان و رومی ها هستند. این در حالی است که رفرمیست ها و جناح چپ سرمایه, راست های افراطی را عامل نابسامانی قلمداد میکنند. دمکراتها انگشت اشاره بسوی دیکتاتورها دراز میکنند و دیکتاتورها هم به سهم خود به جنگهای خونین امپریالیستی که توسط دمکراتها راه افتاده اشاره میکنند.
اما برای ما کارگران که بار سنگین این بحران را بر دوش میکشیم هیچ تفاوتی ندارد که چه کسانی خریداران نیروی کار ما هستند. برای ما تفاوتی ندارد که چه کسانی این دنیای وارونه را سازمان میدهند. خلصت مشترک همه اینان این است که به طبقه ما قوانین و شرایط یکسانی را تحمیل میسازند.
هم دیکتاتورها و هم دمکراتها در پی ایجاد تفرقه در صف متحد مبارزات کارگری هستند. منافع خریداران نیروی کار ما, ایجاب میکند تا اینان با تکیه بر تفاوتهای جنسی, قومی و نسلی صف مبارزه کارگر را متفرق سازند. اینان حتی تلاش میکنند تا از طریق اشکال متفاوت استخدام و قراردادهای شغلی و تقسیم کار مدرن از طریق سازماندهی کار, ما را متفرق سازند.
اما راه چاره و پاسخ ما کارگران در سازماندهی مبارزه در اشکال جدید و توسعه چشم اندازهای کارگری است. ما باید مبارزه کارگری را خارج از سیستم سیاسی و اتحادیه ای موجود سازمان دهیم.
طبقه حاکم با توسل به ایدئولوزی های سرکوبگرانه با طبقه کارگر مقابله میکند. بعنوان مثال کارفرمایان در بخش خدمات درمانی و حمایتی یک چشم انداز (دستگاه فکری) من در آوردی بنام تندرستی نگری را بر علیه پرسنل و کارگران این بخش بکار میگیرند. آنگاه کار موضوع کار ما که در بخش مجتمع توانبخشی انسان نیازمند حمایت است در مقابل پرسنل قرار داده و از آن روش کاری مبتنی بر اصل سلامت، را برای متفرق کردن پرسنل بکار میگیرند. ما باید برای مقابله با این روش کارفرما دانش خود حول کار و شیوه مدیریت با روش های مبارزه جمعی پیوند دهیم . ما باید با هماهنگی و اتحاد حول روش های عملی و ممکن مبارزه در محیط کار و رشد اگاهی و خرد جمعی، امکان اتحاد و پیشروی مبارزه را میسر سازیم. جنبش مستقل مبارزاتی پارتیله که مدتها جریان داشته و دارد، نمونه ای از بکارگیری این گفته است.
سیاستمدارن و کارچاق کن های اتحادیه ای در پی منافع خودشان هستند و نه منافع ما کارگران. تنها بدیل مبارزه کارگری در شرایط حاضر توسعه مبارزه مستقل و جاری کارگران در محل کار است.
یک تحول واقعی در شرایط حاضر تنها و تنها از این طریق میسر میگردد که ما در محل کار , خود را سازمان دهیم و مستقیما بر علیه سازماندهان کار و عامل اصلی وضعیت موجود مبارزه کنیم. تنها راه پیشروی مبارزه کارگری در شرایط حاضر این است که ما برای ایزوله شدن هر اعتراض کارگری در محیط کار راه حلی داشته باشیم. ما باید برای اتحاد وسیع کارگری در محیط کار از طریق ایجاد ظرفهای جمعی در محیط کار, از طریق ایجاد تجمعات پایدار کارگری بکوشیم. تجمعات یا کانون‌های اعتراضی که بر پایه تجارب و اعتماد متقابل کارگران در محل کار بنا میشود. تجمعاتی که بر فرهنگ بحث و گفتگوی جمعی, بر فرهنگ رشد آگاهی جمعی و ایجاد چشم اندازها و روش های مبارزه جمعی بنا میشوند. چنین چیزی در این کشور زمانی میسر و عملی میشود که کارگران از حق آزادی بیان و نشر در محیط کار برخوردار شوند. از همین رو این بسیار مهم است که در شرایط فعلی مبارزه (در سوئد) ما بر خواست فوری آزادی بیان و نشر انجمن های مستقل محیط کار مبارزه ای سراسری را سازمان دهیم.
آن آگاهی طبقاتی که میلیونها انسان کارگر بدان نیاز دارند چیزی نیست که توسط فلان رهبر نخبه و از بالای سر آنان به میان کارگران برود. این آگاهی جمعی قبل از هرچیز محصول بحث جمعی و محصول رشد مبارزه جمعی ماست. این آگاهی محصول یک فرهنگ دیالوگ و بحث جمعی است که امکان تصمیم و عمل جمعی را فراهم میسازند. همین آگاهی جمعی است که بنیاد پی ریزی جامعه آتی را تشکیل میدهد. جامعه ای عاری از طبقه, عاری از جنگ و عاری از کار بمثابه یک اجبار.