بنا به گزارش رسانه های دولتی از ترکیه و سوریه، تعداد قربانیان زلزله هفته گذشته در این دو کشور به بیش از ۳۵ هزار نفر افزایش یافته و نزدیک به دویست هزار نفر نیز زخمی و بی خانمان گشته اند. بیم آن میرود تا رقم کشته شدگان تا بیش از ۵۰ هزار نفر افزایش یابد. تنها مدت کوتاهی پیش از وقوع این فاجعه در ترکیه و سوریه، در شهر خوی در آذربایجان غربی نیز هزاران نفر بر اثر زلزله بی خانمان شدند. دولتهای ایران، ترکیه و سوریه، به رغم تبلیغات دروغین مبنی بر یاری رسانی به قربانیان این فاجعه، دست به سرکوب مردم بی خانمان و معترض زده و خیل عظیمی از انسانهای بی پناه را در سرمای زمستان رها کرده اند. در ورای دنیای پلید و تباه شده سیاست، فکر و قلب میلیونها انسان در سراسر جهان، در پیش بازماندگان و اوارگان این فاجعه انسانی است. در مناطق زلزله زده نیز، بخش اعظم یاری رسانی بوسیله زحمتکشان این کشورها صورت میگیرد.
در شرایطی که دهها هزار انسان در زیر آوارها مدفون مانده اند، سیاست مداران کشورها، این فاجعه را بدل به سوژه تبلیغات خود کرده اند. محافل قدرت غربی در حال ارسال پیام های بشردوستانه به سران دولت ترکیه هستند. شرکت های سرمایه داری، کارناوال ارسال کمک به مناطق زلزله زده راه انداخته اند. بشار اسد به دیدار شیوخ امارت عربی رفته و وزیر خارجه یونان نیز اقدام به سفر نمادین به ترکیه کرده است. در ایران نیز سلاخان مافیای نظامی امنیتی حاکم، به دیدار آوارگانی رفته اند که ناچارند تا شب های سرد این زمستان بیرحم را در چادرهایی بدون ابتدایی ترین امکانات زیستی سر کنند.
بخش اعظم آن ویرانه ها که امروز در ترکیه و سوریه بدل به گورستان ساکنین خود شده اند، در محلات کارگری شهرها قرار دارند. آن ویرانه ها، زمانی به عنوان بناهای ارزان شرکت های فروش و اجاره مسکن، محل سود سرشار سرمایه داران بودند. و اکنون نیز ویرانه آن بناها، بدل به سوژه کمک های انسان دوستانه دولت ها گشته اند. و بی شک فردا نیز، بعد از هموار سازی ویرانه‌ها و زدودن آثار این ننگ تاریخی از چهره کریه سرمایه داری مدرن، بار دیگر شرکت های غول آسای تولید سودآور مسکن، خیل دیگری از استثمار شدگان را به عنوان نسل جدید کارگران، بدل به اجاره نشین یا خریداران خانه های ارزانی میکنند که بر روی استخوانهای خرد شده نسل پیشین کارگران بنا میشود. و اینچنین است که دور فاجعه آمیز استثمار و کشتار از همانجا که پایان یافته، بار دیگر از سرگرفته میشود. آری، زلزله های ویرانگر نیز بسان جنگهای خانمان سوز، قربانیان خود را از ما کارگران میگیرند.
زلزله، سونامی و طوفان، زمانی چونان بلایای طبیعی محسوب میشدند. امروز اما چنین نیست. نگاهی به قربانیان زلزله های دو دهه اخیر نشان میدهد که این حوادث نه طبیعی، بلکه رخدادهای اجتماعی و طبقاتی اند. آنجا که انسان به مثابه نیروی کار ارزان بشمار می آید، جان و کل زندگی او نیز ارزان است. در کشورهایی که جان انسان کارگر، یک کالای ارزان محسوب میگردد، سرمایه داران و دولت های شان اقدام به ایجاد بناهای مستحکم و متکی به دستاوردهای علمی نمیکنند. اقدام به ایجاد سیستمی از بیمه های درمان و تامین اجتماعی و بیمه انفرادی یا گروهی در قبال حوادث نمیکنند. چرا که این امر برای سرمایه داران و دول آنها مقرون به صرفه نیست. اما در کشورهایی که نیروی کار گران بوده و جایگزینی سریع آن با نیروی کار ارزان، هزینه بیشتری دارد دولت ها و صاحبان سرمایه، اقدام به ایجاد مسکن مستحکم، بیمه های درمانی و تامین اجتماعی مناسب میکنند تا بقاء نیروی کار زنده و در نتیجه بقای سود آوری خود را تضمین سازند. این است علت عدم اقدام موثر دولت های سوریه، ترکیه و ایران برای نجات هزاران انسان مانده در زیر آوارها.
ایجاد بناها و ساختمان ها در شهر سازی جوامع سرمایه داری، جزئی از گردش و سود آوری سرمایه است. ویرانی این بناها و محلات نیز تابع قانون جامعه طبقاتی بوده و قربانیان خود را از بناهای سست و ارزان محلات طبقات فرودست جامعه میگیرند. این است دلیل قربانی شدن صدها هزار انسان در زلزله های دو دهه اخیر. نظام سرمایه داری انسان، طبیعت و همه هستی را بطرز بیرحمانه ای به اسارت سود، سرمایه و قدرت خویش در آورده و بقای سودآوری خود را به قیمت قربانی شدن میلیونها انسان و تباهی جامعه و محیط زیست بشر تامین میکند . این نظام لایق انهدام و انقلاب است. نظام پوسیده و روبزوال سرمایه داری باید جای خود را به جامعه جهانی انسان، جامعه ای عاری از فقر، فساد، جنگ و دیگر فجایع اجتماعی و زیست محیطی بدهد.
۲۴ بهمن ۱۴۰۱ – ۱۳ فوریه ۲۰۲۳
تشکیلات کارگران انترناسیونالیست